Δεν πέρασαν πολλά χρόνια από την εδώ άφιξη μας
Και αμέσως στους νέους συμπολίτες μας, δήξαμε την αγνή ψυχή μας
Πολλοί την αναγνώρισαν, πολλοί όμως την αγνόησαν
Γιαυτό εις την συνέχεια μόνο πικρία μας πότισαν.
Οι Προκοπιανοί δεν ξέχασαν ποτέ το κακό του ξεριζωμού
Με την νέα συμπεριφορά τους, ζούσαν στην σκέψη του προβληματισμού
Πάντοτε στο ύψος του εστάθηκαν και με την Προκοπιανή τους υπερηφάνεια
Με τον καιρό σιγά σιγά τα κατάφεραν με τιμιότητα και με διαφάνεια.
Οι Προκοπιανοί εργάζονται με πίστη και με τιμιότητα στην εργασία τους
Ποτέ δεν ξεχνούσανε το κεράκι τους να ανάψουνε στην εκκλησία τους
Το βράδυ στο σπίτι μαζεύονταν συγγενείς και φίλοι αγαπημένοι
Νοσταλγική συζήτηση άρχιζε, οι δε ευαίσθητοι να είναι βουρκωμένοι.
Εκεί αποφάσιζαν και την Προσκηνηματική Εκδρομή εις το νέο Προκόπι
Τα λεωφορεία γέμιζαν για τον Όσιο Ιωάννη και πίσω έμεναν μόνο oι κόποι
Μόλις έφταναν στον Ναό, με λαχτάρα έτρεχαν τον Όσιο να προσκυνήσουν
Και μετά την Θεία Λειτουργία, τους αγαπημένους τους να αναζητήσουν.
Στην εκδρομή συμμετείχαν οι απανταχού συμπατριώτες και όλοι μαζί αντάμα
Στον Όσιο μας Ιωάννη πήγαιναν για να εκπληρώσουνε το Τάμα
Εμείς 13 λεωφορεία γεμίζαμε οι μεγάλοι και 1 παιδικό είχαμε των νέων.
Και μετά τον Εκκλησιασμό εγiνετο η συνάντηση όλων των Προκοπιέων.
Το νέο Προκόπι την Κυριακή αυτήν θύμιζε το Προκόπι μας το παλαιό
Συγγενείς και φίλοι συναντήθηκαν μετά από πάρα πολύ καιρό
Λίγες ώρες είχανε στην διάθεση τους για να τα πούνε
Γιατί ποίος ξέρη άραγε πότε θα ξανά συναντηθούνε.
Μετά την συνάντηση όλοι αγγελιασμένοι πήγαιναν στα πλατάνια
Εκεί θα αναβίωνε το Προκόπι μας και όλοι μαζί εργάζονταν με παιδική ζωντάνια
Οι αγκαλιές και τα κλάματα άργησαν πολύ για να κοπάσουν
Και το μεγάλο διάστημα που είχαν να ειδωθούνε, ήθελαν τον χρόνο να δαμάσουν.
Άλλοι το τραπέζι ετοίμαζαν και άλλοι έψηναν τα κρεατικά
και το γραμμόφωνο δεν σταμάτησε να παίζει τα παραδοσιακά
Όπως το Κόνιαλι, Ισκουτάρα, Nε΄ ολουρ, Tσακιτζή, και πολλά άλλα
Και στην συνέχεια το λόγο έπαιρναν το κρασάκι με τα κουτάλια.
Μικρά παιδάκια ήμασταν τότε που ζούσαμε αυτό το θαύμα
Όλους της παρέας τους καμαρώναμε, γιατί για λίγο ξεχάσανε το δράμα
Το γλέντι άναψε για τα καλά, κάποιων ηλικιωμένων τα μάτια άρχισαν να τρέχουν
Οι αναμνήσεις, οι καημοί, και η συγκίνηση δεν τους άφηναν να χορέψουν.
Όλα τα παλαιά Τούρκικα τραγούδια δεν σταμάτησαν να τα τραγουδάνε
Μαζί με τον μεζέ και το κρασί και σε λίγο στα μάτια τους δύο δάκρια να κυλάνε
Όλα αυτά τα τραγούδια μιλούσαν για την αγάπη την ζωή και τα βάσανα τους
Εμείς μικρά παιδάκια τότε. Στο άκουσμά τους βουρκώναμε με τα βιώματα τους
Στον Όσιο μας Ιωάννη γίνετε κάθε χρόνο αυτή η μεγάλη εκδρομή
Συμμετείχαν σχεδόν οι απανταχού συμπατριώτες μας Προκοπιανοί
Το πρωί είχαμε κοινή Προσευχή και μετά τις αγκαλιές και τα κλάματα
Το απόγευμα μετά την διασκέδαση στον χωρισμό, γράφονται τα μεγάλα δράματα
Η εκδρομή αυτή πιστεύω και αφού το σκέφτηκα πολύ για να το γράψω
Με σφιγμένη την Προκοπιανή καρδιά μου και αφού πρώτα πρέπει να κλάψω
Πως η Κυριακή αυτή συμβολικά μας θυμίζει, ζωντανά σε Αναπαράσταση
Την ημέρα του ξεριζωμού και της διασποράς μας την ώρα την ανταλλάξιμη
Συγγενείς Φίλοι αγαπημένοι μου αναγνώστες
Αυτός ήταν ένας τρόπος της ζωής τους φίλοι μου συμπατριώτες
Όλη την ζωή τους νοσταλγούσαν να ζήσουν τα παιδικά βιώματα τους
Και όλα ήθελαν να τα διατηρήσουν ως τα βαθειά γεράματά τους
Τα μέσα της εποχής δεν επέτρεπαν πολλούς τρόπους επικοινωνίας
Μοναδικός τρόπος τότε ήταν ο τρόπος δια αλληλογραφίας
Τα πρόσωπα για να γνωρίζονται αντάλλασαν φωτογραφίες
Αυτή ήταν η ζωή τότε με τις γνωστές της παλαιές ιστορίες
Χαλκίδα 30 – 4 – 2013
ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΩΤ. ΓΙΑΚΟΜΙΔΗΣ
ΚΛΕΟΜΑΧΟΥΣ 11 ΧΑΛΚΙΔΑ 34100