Χριστιανική Καππαδοκία

Χριστιανική

Καππαδοκία

Το 17μ.χ. με διάταγμα του αυτοκράτορα Τιβέριου, η Καππαδοκία έγινε επαρχία του ρωμαϊκού κράτους. Άγιος Γεώργιος Οι πόλεις, Καισάρεια, Τύανα, Νύσσα, Αραβισσός, Ναζιανζός, είχαν οργανωθεί πάνω στο ελληνικό πρότυπο, ήδη από τους Αρίαρθες. Οι περισσότεροι κάτοικοι μιλούσαν ελληνικά, υπήρχαν ρήτορες και σοφιστές και, όσοι είχαν έφεση και δυνατότητα να σπουδάσουν, φοιτούσαν στην Ταρσό, την Αντιόχεια, την Έφεσο, την Αλεξάνδρεια, και την Αθήνα. Έτσι μπήκαν οι βάσεις για την πνευματική ακτινοβολία της Καππαδοκίας ως κέντρο του πρώιμου χριστιανικού κόσμου. Ωστόσο, όπως αναφέρει και ο Μέγας Βασίλειος, ακόμα και τον 4ο αιώνα μ.Χ. ένα μεγάλο μέρος της καππαδοκικής υπαίθρου εξακολουθούσε να μιλά την αρχαιότερη τοπική γλώσσα. Η Καππαδοκία εξελληνίστηκε καθ’ ολοκληρία, μετά την πλήρη επικράτηση του χριστιανισμού στην περιοχή. Ωστόσο, η παρουσία χριστιανών από τον 1ο αιώνα μ.Χ. επιβεβαιώνεται από το 3ο ταξίδι του Αποστόλου Παύλου, και την πρώτη Επιστολή του Αποστόλου Πέτρου. Άγιος ΜάμαςΚατά τον 3ο αιώνα ήταν πολλοί οι χριστιανοί καππαδόκες μάρτυρες. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν οι Άγιοι Μάμας και Γεώργιος. Ο πρώτος αναφέρεται στην παράδοση ως νεαρός βοσκός που πάντα τον συνοδεύει ένα λιοντάρι. Ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός τον αποκάλεσε εαρινών ανθών σύμβολον. Νεαρός μάρτυρας ήταν και ο Γεώργιος, που συνδέεται μυθικά με τον τόπο. Η «δρακοντοφονία» ενσωματώθηκε στο Βίο του Αγίου και τον συνδέει με το όρος Αργαίο. Η μεγάλη ανάπτυξη της χριστιανικής παιδείας κατά τον 3ο και 4ο αιώνα, και οι εξέχουσες προσωπικότητες του τόπου, καθιστούν την Καππαδοκία σημείο αναφοράς για όλο το χριστιανικό κόσμο, ανατολικό και δυτικό. Η Καππαδοκία του 4ου αιώνα αποτέλεσε προπύργιο της ορθής πίστης ενώ οι Καππαδόκες Πατέρες –Βασίλειος ο Μέγας από την Καισάρεια, Γρηγόριος επίσκοπος Νύσσης, και Γρηγόριος της Ναζιανζού– αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης και κανόνα ζωής. Ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός διατυπώνει με σαφήνεια τη στάση της Καππαδοκίας απέναντι στην ελληνική παιδεία: «Κι εμείς ελληνίζουμε. Είμαστε κι εμείς κληρονόμοι των αγαθών της ελληνικής παιδείας». Ο Βασίλειος έγραψε πολλά έργα-υποδείξεις για την κοινοβιακή ζωή, που διαμόρφωσαν σχεδόν απόλυτα το μοναστικό βίο της Ανατολικής Εκκλησίας. Ύψιστο έργο της ζωής του θεωρούσε ο ίδιος τη Βασιλειάδα, το ίδρυμα που έκτισε έξω από την Καισάρεια, που περιελάμβανε εκκλησία, μοναστήρι, νοσοκομείο, λουτρά και ξενώνα για τους φτωχούς. ΠΗΓΗ: Ν. Παντελεάκη, ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ, Περιήγηση στη Χριστιανική Ανατολή